Over Arjen Wierikx
Synchroniciteit
In 2000 ben ik gaan ondernemen. In het voetspoor getreden van mijn vader, opa en overgrootvader. Met een partner startte ik een bedrijf waar de organisatie rond de implementatie van grote software systemen centraal stond: OrgWare (organization ware).
We deden dingen vanaf dag 1 anders dan tot dan toe gebruikelijk: geen kantoor, geen personeel op de loonlijst en substantieel aandacht voor dat wat later Maatschappelijk Verantwoord Ondernemen zou gaan heten. Je kunt best zeggen dat we toen onze tijd ver vooruit waren.
We waren succesvol. Na een wisseling van business partners werkten we in 2007 / 2008 met zo'n 25 consultants bij hele mooie zowel grote als middelgrote bedrijven. En er zat meer in het vat.
Via het netwerk ontving ik een aankondiging voor een relatief unieke leiderschapsconferentie: Compassionate Leadership, “No guts, No glory,” georganiseerd door ZIN en Earth Charter met sprekers als Joseph Jaworski, Ruud Lubbers, Steven Rockefeller, Tex Gunning en Awraham Soetendorp. Waar ik normaal nooit bereid ben veel geld voor een conferentie neer te tellen (deelname was € 1.500,=), was dat dit keer anders. "No guts, No glory" is al vele jaren mijn lijfspreuk. Misschien wel daarom. Of misschien wel de interesse in leiderschap met compassie. Als eindverantwoordelijke voor een groeiend bedrijf was dit dé plek om heen te gaan met mijn partners om ons te laten inspireren voor de lijnen van de toekomst van ons bedrijf. Mijn business besloten helaas anders. Te prijzig, niet interessant, etc. En ik ben toch gegaan.
In retrospect is dit misschien wel hét moment van de ommekeer geweest, want er is meer. Die dag, 3 december 2008, stond bol van heel veel, bijzondere presentaties (bijvoorbeeld die van Steven Rockefeller), muziek, maar vooral ook ont-moetingen. Ik mocht Joe (Joseph) Jaworski in persoon ont-moeten en zijn boek Synchroniciteit van hem persoonlijk in ontvangst nemen.
Synchroniciteit. Toeval bestaat niet. Elke gebeurtenis heeft een betekenis. Vraag je niet af welke. Laat het gebeuren. Op een dag in de toekomst realiseer je je aha, dat is wat dat moment, wat die ontmoeting voor mij mocht betekenen....
25 jaar later
1992
Na mijn afstuderen aan de TU Delft ben ik bij TNO gaan werken (1992). Als net afgestudeerde mocht ik onderzoek doen naar de ontwikkeling van het SMILE model (Strategisch Model Integrale Logistiek en Evaluatie). Een fantastische kans om mijn logistiek kennis verder uit te bouwen. Ook startte ik toen met een eerste promotie traject: De inzet van Decision Plan Nets om de besluitvorming van niet Europese verladers voor de vestiging van Europese DC's te kunnen modelleren (ik houd van modellen).
1995
Toen de benodigde investering in de aanschaf van software niet rond kwam, besloot ik ook mijn promotie traject te bevriezen. In 1995 nam ik afscheid van TNO. In mijn afscheidspeech voor mijn collega's zei ik: ".. Ik sluit niet uit, dat ik over een jaar of 25 weer terug zal komen in het onderzoek, want ik vind het wel erg leuk...".
2019
Min of meer bij toeval (hmm, synchroniciteit)... kwam ik via mijn zoon Hugo met de Hogeschool Utrecht in aanraking. Mijn aanbod om bij Small Business en Retail Management een keer een gastcollege te komen geven ontaarde in de vraag of ik als PNIL (Personeel niet in Loondienst) wilde meedenken over het nieuwe curriculum van de bachelor opleiding Logistics Management. Dat wilde ik wel.
Eenmaal gestart leerde ik de Hogeschool Utrecht kennen en zo ook de onderzoekstak.
2020
En zo kwam het dat 2020.. en inderdaad precies 25 jaar na 1995... ik mijn eerste onderzoeksproject aan de Hogeschool Utrecht startte....,
En niet alleen dat. In de onderzoeksgroep Proces Innovatie en Informatiesystemen, werd ik directe collega van Marja Exalto - Sijbrands. En zowaar, Marja was óók mijn collega bij TNO in 1992 - en toen was zij aan het promoveren.
Dit is geen afgesproken werk. Dit is ontmoetingen de ruimte geven en je verwonderen over hoe mooi het is als dingen samenkomen.... Het mag zo zijn.
Susanne Wennekes schrijft over synchroniciteit: Synchroniciteit uit zich in toevallige ontmoetingen, dingen die op wonderbaarlijke wijze samenvallen, informatie die komt wanneer die nét nodig is, het gevoel dat alles precies klopt, dat alles zo heeft moeten zijn. Synchroniciteit is volgens Carl Gustav Jung dan ook: ‘een zinvolle samenloop van twee of meer gebeurtenissen waarbij iets anders dan de waarschijnlijkheid van het toeval in het geding is’. Gebeurtenissen die op een ongewone wijze zo synchroon lopen dat ze geen toeval meer kunnen zijn en die voor een persoon of groep mensen van het allergrootste belang zijn: het zijn die toevalligheden die zorgen voor aanwijzingen en sturing, nodig om persoonlijke en collectieve doelen te realiseren, ze zijn, zoals Jung al aangaf, zinvol.